عاشورا و امام حسین علیه السّلام در کلام معصومین(ع)

عاشورا و امام حسین علیه السّلام در کلام معصومین(ع)

1- ییامبراکرم (ص) فرمود: ای مردم، این حسین بن علی است، او را بشناسید؛ قسم به آن که جانم در دست اوست، او در بهشت است، دوستدانش در بهشت‌اند و دوستداران دوستدارانش نیز در بهشت‌اند.

2- رسول خدا (ص) فرمود: شهادت حسین (ع) حرارتی در دل های مؤمنان افروخته که تا ابد خاموشی ناپذیر است.

3- امام صادق (ع) فرمود: ای ابوعمار ، درباره حسین بن علی (ع) شعری برایم بسرای. ابوعمار گوید : شعری سرودم و امام گریست؛ به خدا سوگند پی در پی شعر می‌سرودم و آن حضرت می‌گریست، تا این که صدای گریه از اهل خانه نیز به گوش رسید. سپس به من فرمود : ای ابوعمار، کسی که شعری برای حسین (ع) بسراید و پنجاه نفر را بگریاند پاداش بهشت خواهد داشت، کسی که شعری برای حسین (ع) بسراید و سی نفر را بگریاند پاداش بهشت خواهد داشت،کسی که شعری برای حسین (ع) بسراید و بیست نفر را بگریاند پاداش بهشت خواهد داشت، کسی که شعری برای حسین (ع) بسراید و ده نفر را بگریاند پاداش بهشت خواهد داشت، کسی که شعری برای حسین (ع) بسراید و یک نفر را بگریاند پاداش بهشت خواهد داشت، کسی که شعری برای حسین (ع) بسراید و خود بگرید پاداش بهشت خواهد داشت و کسی که شعری دربارة حسین (ع) بسراید و خود را به گریه درآورد پاداش بهشت خواهد داشت. 

4- امام صادق (ع) فرمود: فاطمه دختر محمد (ع) نزد زائران قبر فرزندش حسین (ع) حضور می‌یابد و برای گناهانشان طلب آمرزش می‌کند.

5- امام صادق (ع) فرمود: خدا لعنت کند کشندة حسین (ع) را، چه قدر یاد شهادت حسین (ع) زندگی را ناگوار می‌سازد! من هیچ گاه آب سردی ننوشیدم، مگر این که حسین (ع) را یاد کردم؛ و هیچ بنده ای نیست که آب بنوشد و حسین (ع) را یاد کند و کشنده اش را لعنت فرستد، مگر این که خداوند صد هزار حسنه برایش می‌نویسد، صد هزار گناه او را پاک می‌سازد، صد هزار درجه او را بالا می‌برد، گویی صد هزار بنده را آزاد کرده است و خداوند در روز قیامت او گشاده رو محشور می‌کند.

6- امام باقر (ع) فرمود: اگر مردم می‌دانستند که زیارت قبر حسین (ع) چه فضیلتی دارد، از شوق جان می‌دادند و از حسرت، پیکرشان پاره پاره می‌شد. گفتم : آن چه فضیلتی است؟ فرمود: کسی که از روی شوق به زیارت او آید، خداوند هزار حج مقبول، هزار عمره نیکو، پاداش هزار شهید از شهدای بدر، پاداش هزار روزه دار، ثواب هزار صدقة پذیرفته شده و هزار بنده آزاد کردن با نیت خالص برای خدا را برایش می‌نویسد و در آن سال از هر آفت و بلایی که کمترین آن شیطان است محفوظ می‌دارد و فرشته ای گرانمایه بر او گماشته می‌شود که او را از روبرو، پشت سر، سمت راست، سمت چپ، بالای سر و پائین پا نگاه می‌دارد. اگر در آن سال بمیرد، فرشتگان رحمت نزد او حضور می‌یابند و در مراسم غسل و کفن او شرکت می‌کنند و برایش طلب آمرزش می‌نمایند و با استغفار بر او وی را تا قبرش مشایعت می‌کنند. بعد از این که او را در قبر نهادند قبر به اندازه دیدش برایش گسترده می‌شود، خداوند او را از فشار قبر و ترس ‍‍‍‍‍‍‍دو فرشته منکر و نکیر ایمن می‌دارد و دری به سوی بهشت برایش گشوده می‌شود. در محشر نیز نامه اعمالش را به دست راستش می‌دهند و روز قیامت به او نوری می‌بخشند که ما بین شرق و غرب را روشن می‌سازد، و ندا کننده ای ندا در می‌دهد، این پاداش کسی است که حسین (ع) را از روی شوق زیارت کرده است. پس از قیامت کسی باقی نمی‌ماند مگر این که آرزو کند که کاش از زائران حسین (ع) می‌بود.

7- امام صادق (ع) فرمود: روزی رسول خدا (ص) در خانه فاطمه (س) بود و حسین (ع) را در آغوش داشت، که آن حضرت گریست و به سجده رفت، سپس فرمود: ای فاطمه، ای دخت محمد! بزرگ والامقام جبرئیل امین هم اکنون در سرای تو در نیکوترین سیما و آراسته ترین هیئت بر من آشکار شد و مرا گفت: ای محمد آیا حسین را دوست داری؟ گفتم: پروردگارا او نور دیده و گل خوشبوی و میوه دل و پوست میان چشمان من است. پس از آن در حالی که دست بر سر حسین (ع) نهاده بود گفت: ای محمد! مبارک باد آن فرزندی که برخوردار از برکات و صلوات و رحمت و مقام رضوان من است، و لعنت و خشم عذاب و خواری و نقمتم شامل کسی است که او را بکشد و به دشمنی و پیکار با او بپردازد. آگاه باش که او سرور شهیدان اولین و آخرین در دنیا و آخرت است. او آقای جوانان اهل بهشت از میان همه مردم است.

8- امام باقر (علیه السلام) فرمود: هنگامی که آن مصائب ناگوار بر حسین (ع) وارد آمد، بر پیکر وی سیصد و بیست و اندی ضربة نیزه و شمشیر و تیر یافت شد و روایت شده است که همگی این جراحت ها از مقابل آن حضرت بوده است، زیرا که حسین (ع) هیچ گاه به دشمن پشت نمی‌کرد.

9- پیامبر اکرم (ص) فرمود: حسین از من است و من از حسینم. خداوند دوست می‌دارد هر که حسین را دوست بدارد.

10- امام باقر (علیه السلام) فرمود: پیامبر (ص) در خانه ام سلمه بود، به او فرمود: کسی نزد من نیاید. حسین (ع) که در آن هنگام کودک بود فرا رسید و ام سلمه نتوانست او را باز دارد، تا این که نزد پیامبر (ص) آمد. در پی او نیز ام سلمه وارد شد. مشاهده کرد که حسین (ع) بر سینه پیامبر (ص) نشسته است و آن حضرت چیزی در دست دارد و آن را می‌بوسد. پیامبر (ص) فرمود: ای ام سلمه، این جبرئیل مرا آگاه می‌سازد که این پسرم کشته می‌شود و این خاکی است که بر آن کشته می‌گردد، آن را نزد خود نگاه دار، هر گاه که به خون تبدیل شد به راستی حبیبم کشته شده است. ام سلمه گفت: ای رسول خدا، از خدا بخواه که آن را از او دور سازد. فرمود: چنین کردم، اما خدای صاحب عزت و جلال به من وحی کرد که او مرتبه ای دارد که هیچ یک از آفریدگان به آن دست نمی‌یازد و نیز شیعیانی دارد که درخواست شفاعت می‌کنند و خداوند هم شفاعتشان را می‌پذیرند. هم چنین مهدی (ع) از فرزندان او است. پس خوشا به حال کسی که از دوستان و شیعیان حسین (ع) باشد؛ آنان، به خدا سوگند، در روز قیامت سعادتمند خواهند بود.

11- امام صادق (ع) فرمود: چون حسین (ع) زاده شد، خدای صاحب عزت و جلال جبرئیل را فرمان داد تا با هزار فرشته فرود آید و رسول خدا (ص) را از جانب خدای تعالی و جبرئیل تبریک گویند. جبرئیل در هنگام فرود آمدن از یکی از جزائر دریا گذشت که در آن فرشته ای بود به نام فطرس از حاملان عرش خداوند عزیز و شکوهمند او را در پی کاری برانگیخته بود و او در آن تأخیر ورزید و خداوند به کیفر آن بالش را شکست و او را در آن جزیره افکند. او تا هنگام ولادت حسین (ع) هفتصد سال خدا را عبادت کرده بود. فطرس ملک به جبرئیل گفت: کجا می‌روی؟ گفت: خدای عزوجل به محمد (ص) نعمتی بخشیده و من برانگیخته شدم تا به او از جانب خدا و خودم تبریک گویم. فطرس گفت : مرا هم با خود بردار شاید محمد (ص) برایم دعا کند. جبرئیل او را با خود برداشت. چون جبرئیل به خدمت پیامبر (ص) رسید و به آن حضرت از جانب خدای عزوجل و خود تبریک گفت، حال فطرس را هم بیان کرد. پیامبر (ص) فرمود : به او بگو: خود را به این نوزاد بسای و به جایگاه و مقام خویش بازگرد. فطرس خود را به حسین (ع) سایید و بال و پرش ترمیم یافت و پرواز کرد. سپس گفت: ای رسول خدا، آگاه باش که امتت او را خواهند کشت و من به جبران این احسان هیچ زائری نیست که او را زیارت کند، مگر این که زیارتش را به وی برسانم، هیچ مسلمانی بر او سلام نمی‌کند مگر این که سلامش را به وی ابلاغ کنم و هیچ درود فرستنده ای نیست که بر او درود فرستد مگر این که درودش را به وی برسانم. با گفتن این سخنان، فطرس پرواز کرد و از دیده ها پنهان شد. ابن عباس گوید : این فرشته در بهشت به رهین احسان حسین بن علی (ع) شناخته می‌شود.

12- امام حسین (ع) فرمود: من به نزد رسول خدا (ص) رفتم، در حالی که ابی بن کعب در خدمت ایشان بود. پیامبر خدا (ص) فرمود: آفرین بر تو ای ابا عبدالله! ای زیور آسمان ها و زمین ها! ابی به آن حضرت عرض کرد: چگونه کسی جز شما می‌تواند زیور آسمان ها و زمین ها باشد؟! فرمود: ای ابی، سوگند به آن که من را به حق به پیامبری برانگیخت، حسین بن علی (ع) در آسمان عظمت فزون تری دارد تا در زمین، و در سمت راست عرش خدای عزیز و شکوهمند نوشته شده است. حسین چراغ هدایت و کشتی نجات است، پیشوای نیکی و برکت و شکوه و فخر و علم و تقواست.

13- امام رضا (ع) در ضمن حدیث به ربان بن شبیب فرمود: ای پسر شبیب !‌ اگر برای چیزی گریان شدی، بر حسین بن علی بن ابی طالب (ع) اشک ببار، زیرا او را مانند گوسفند از پشت سر از پیکرش جدا ساختند و هجده مرد از خانواده او، که در زمین بی مانند بودند، همراه او کشته شدند و به راستی که آسمان های هفتگانه و زمین ها در قتل او گریستند. چهار هزار فرشته برای یاری او بر زمین فرود آمدند، اما اجازه نیافتند. و ایشان آشفته و غبار آلود تا قیام قائم (ع) نزد قبر او هستند و پس از ظهور از یاران او هستند و شعارشان خوانخواهی حسین است.

14- امام صادق (ع) فرمود: مصیبت روز کشته شدن حسین (ع) بس بزرگ تر از مصیبت دیگر ایام آن لحاظ است که خاندان کسا، که گرامی ترین مردم نزد خدایند، پنج نفر بودند؛ چون پیامبر (ص) از جمع آنان درگذشت، امیر المؤمنین و فاطمه و حسن و حسین (ع) باقی ماندند و مایه تسلی و آرامش مردم بودند. با درگذشت و شهادت فاطمه (س) امیر المؤمنین و حسن و حسین (ع) تسلی بخش مردم به شمار می‌آمدند. با درگذشت امیر المؤمنین (ع) حسن و حسین (ع) ملجأ و مایه آرامش مردم بودند و چون حسن (ع) درگذشت مردم به حسین (ع) آرامش می‌جستند. اما با کشته شدن حسین (ع) دیگر از اصحاب کسا، کسی باقی نماند که بدو تسلی جویند و رفتن او برابر با رفتن همه آنان بود، همان گونه که باقی ماندن او برابر با باقی ماندن تمامی آنان به شمار می‌آمد. از این رو مصیبت روز شهادت او از دیگر ایام مصائب شهادت خاندان پیامبر (ص) بزرگ تر است.

15- امام سجاد (ع) فرمود: سخت ترین روزی که بر رسول خدا (ص) گذشت، روز غزوه احد بود که در آن عمویش حمزه بن عبدالمطلب که شیر خدا و شیر پیامبرش بود کشته شد، و پس از آن، روز جنگ موته بود که در آن پسر عمویش جعفر بن ابی طالب کشته شد. سپس فرمود: اما هیچ روزی همانند روز حسین (ع) نیست، که سی هزار مرد جنگاور بر او روی آوردند و می‌پنداشتند که از این امت هستند و همگی آنان با ریختن خون او به خدای عزوجل تقرب می‌جستند، در حالی که او خدا را به یاد آنان می‌آورد، اما آنان پند پذیر نبودند تا این که او را به ظلم و ستم و دشمنی کشتند.

16- امام صادق (ع) از آباء گرامی خود از امام حسین (ع) نقل می‌کند که فرمود: من کشته گریه ام. هیچ مؤمنی مرا یاد نمی‌کند، مگر این که گریان می‌شود.

17- امام صادق (ع) فرمود: هر گونه گریه و بی تابی برای بنده در هر جا که بی تابی کند مکروه و ناپسند است، مگر گریه بر حسین بن علی (ع) که پاداش و ثواب دارد.

18- امام باقر (ع) فرمود: چون حسین (ع) بر رسول خدا (ص) وارد شد، او را به سوی خود می‌کشید و به بازی می‌گرفت و به امیر المؤمنین می‌فرمود که او را بگیرد و سپس پیامبر (ص) بر او می‌افتاد و او را می‌بوسید و می‌گریست. امام حسین (ع) می‌گفت: پدر جان! چرا می‌گریی؟ می‌فرمود : پسرم! جای شمشیرها را که بر پیکر تو وارد می‌شوند می‌بوسم و می‌گریم. فرمود: پدرجان! مگر من کشته می‌شوم؟ فرمود: آری به خدا، پدر و برادرت و تو کشته می‌شوید. امام حسین (ع) فرمود: پدر جان! آیا قتل گاه های ما پراکنده خواهد بود؟ فرمود: آری پسرم. امام حسین (ع) عرض کرد: چه کسی از امتت ما را زیارت می‌کند؟ فرمود : مرا و پدر و برادرت و تو را جز صدیقان از امتم زیارت نمی‌کنند.

19- امام صادق (ع) فرمود: چون قصد زیارت حسین (علیه السلام) را کردی، در حالی که پریشان، غمناک، مصیبت دیده، ژولیده، غم آلود، گرسنه و تشنه ای او را زیارت کن، زیرا حسین (ع) در حالی کشته شد که غمگین، مصیبت دیده، ژولیده، غم آلود، گرسنه و تشنه بود. از او حوائجت را بخواه و بازگرد. و آن کربلا را وطن خود قرار مده.

20- امام صادق (ع) فرمود: سوره فجر را در نمازهای واجب و مستحب خود بخوانید زیرا این سوره امام حسین (ع) است و به آن دل ببندید. خدا شما را رحمت کند و بیامرزد. ابواسامه که در مجلس حاضر بود، پرسید: چرا این سوره مخصوص امام حسین (ع) است؟ امام فرمود: آیا نمی‌شنوی سخن حق را که می‌فرماید: ای نفس مطمئن، مقصود امام حسین (ع) است زیرا او است که نفس مطمئن است و از خدا راضی و خدا از او راضی است و اصحاب او از آل محمد از خداوند روز قیامت راضی هستند و او از آنان راضی است. این سوره درباره امام حسین (ع) و شیعیان و شیعه آل محمد خصوصاً وارد شده است هر که بر آن سوره مداومت کند، همراه با امام حسین (ع) و درجه اش در بهشت است و همانا خداوند غالب و حکیم است.

21- امام صادق (ع) فرمود: برترین تربت زمین، تربت سید الشهداء است. سجده بر آن حجاب های هفتگانه را کنار می‌زند.

22- امام صادق (ع) فرمود: تربت امام حسین (ع) شفای هر بیماری است.

23- امام رضا (ع) فرمود: هر کس که عاشورا، روز مصیبت و اندوه و گریه اش باشد؛ خداوند، روز قیامت را برای او روز شادی و سرور قرار می‌دهد.

24- امام رضا (ع) فرمود: براستی محرم ماهی است که مردمان عهد جاهلیت جنگ و خونریزی را در آن حرام می‌شمردند لیکن خون های ما را در این ماه حلال شمردند، و حرمت ما را شکستند و فرزندان و زنان را به اسارت کشیدند و آتش در خیمه های ما افروختند و آن چه در آن ها زاد و توشه داشتیم به یغما بردند و حرمت رسول الله (ص) را در امر ما نگاه نداشتند.

25- امام رضا (ع) فرمودند: کسی که در روز عاشورا دست از کسب و کار بکشد؛ خداوند، حوائج دنیا و آخرت وی را برآورد و کسی که روز عاشورا در ماتم و عزا بسر ببرد؛ خداوند متعال روز قیامت را روز شادی و سرور قرار دهد و با دیدار ما، در بهشت، چشم او را روشن گرداند ( و افزود ) کسی که روز عاشورا را روز برکت بنامد و بعنوان عیدی چیـزی را به منزل ببرد خدا آن را بر او مبارک نگرداند و در قیامت با یزید و عبیدالله و عمر سعد محشور شود و در اسفل السافلین در جهنم درافتد.

26- امام باقر (ع) فرمودند: بر مؤمنان لازم است روز عاشورا را در ماتم بسر برند و به یکدیگر که رسیدند، بگویند: عظم الله اجورنا و اجورکم بمصابنا بالحسین و جعلنا و ایاکم من الطالبین بثاره مع ولیه المهدی من آل محمد.

27- پیامبر اکرم (ص) فرمود: درود خدا بر گریه کنندگان و عزاداران حسین (ع) و نیز بر کسانی که بر دشمنان حسین لعن و نفرین می‌فرستند و نیز درود خدا بر آنان که دل آنان مملو از خشم و کینه نسبت به قاتل حسین (ع) است، کسی که به قتل حسین (ع) راضی باشد؛ در قتل او شریک است.

28- امام رضا (ع) فرمودند: کسی که مصیبت ما را به یاد آورد و بر مظلومیت ما گریه کند در قیامت با ما هم درجه خواهد بود و کسی که از مصائب ما پیش او بازگو کنند و او بگرید و یا دیگران را بگریاند در روزی که همه دیدگان گریانند، نمی‌گرید و کسی که در مجلسی و محفلی شرکت جوید که در آن امر ما احیاء گردد در روزی که همه قوب به نوعی می‌میرند قلب او نمی‌میرد. محزون و افسرده نیست.

29- امام صادق (ع) فرمود: علی بن الحسین بر پدرش حسین بن علی (ع) بیست سال گریست هیچ طعامی در برابر او نمی‌نهادند مگر آن که می‌گریست تا آن جا که یکی از خادمان او گفت فدایت شوم، ای فرزند رسول خدا، من می‌ترسم شما با این وضع از بین بروید. فرمود: حزن و غم بی پایان خود را نزد خدا شکوه می‌کنم و از خدا می‌دانم آن چه را که نمی‌دانید من هیچ گاه قتلگاه فرزندان فاطمه را به یاد نمی‌آورم مگر آن که گریه راه گلویم را می‌گیرد.

30- امام سجاد (ع) فرمودند: هر قومی که دیگانش به خاطر کشته شدن حسین (ع) پر از ا شک گردد به گونه ای که به صورتش روان شود خداوند غرفه هایی از بهشت را برای او اختصاص دهد، که صدها سال در آن سکونت کند و چشمان هر مؤمـنی که به خاطـر آزارهائی که از نـاحیه دشمن در دنیا به ما رسید. اشک آلود شود و اشکش به گونه هایش سرازیر گردد. خداوند او را در منزل صدق ( جایگاه رفیع بهشت ) ساکن کند.

31- امام صادق (ع) فرمودند: حسین (ع) فرمود من کشته گریه ام که مرا در پریشانی کشتند و سزاوار است بر من که هیچ فرد پریشانی نزدم نیاید مگر آن که خداوند او را با دل شاد به سوی خانواده اش بازگرداند.

32- امام صادق (ع) فرمودند: هر که قبر حسین بن علی (ع) را در روز عاشورا زیارت نماید و عارف به حق او باشد، همانند کسی است که خداوند را در عرش او زیارت نموده باشد.

33- امام کاظم (ع) فرمودند: هر که حسین (ع) را با شناخت به حق او زیارت کند. خداوند گناهان گذشته و آینده اش را می‌آمرزد.

34- ابی جعفر (ع) فرمود: هر مؤمنی که در سوگ حسین (ع) اشک از دیده ریزد، به حدی که بر گونه اش جاری گردد، خداوند او را سالیان سال در غرفه های بهشت مسکن می‌دهد.

35- امام صادق (ع) فرمود: کسی که ( در عزای حسین ) بگرید یا دیگری را بگریاند و یا آن که خود را به حالت اندوه عزا درآورد بهشت بر او واجب است.